Przędza powstaje przez skręcenie pewnej ilości włókien, w wyniku czego włókna przylegają do siebie i tworzą nić o żądanej długości i grubości. Ze względu na rodzaj surowca włókienniczego użytego do wyrobu przędzy odróżniamy przędzę bawełnianą, wełnianą, lnianą, jedwabną, z włókien ciętych oraz mieszaną. Najważniejszymi cechami przędzy są: grubość, wytrzymałość na rozerwanie, równomierna grubość i skręt. Ponieważ grubość przędzy jest bezpośrednio niewymierna, oblicza się ją pośrednio, biorąc pod uwagę stosunek zachodzący między masą a długością przędzy. W ten sposób ustala się numerację przędzy. W praktyce do oznaczania grubości przędzy stosuje się dwa systemy numeracji – numerację metryczną (Nm) i angielską (Na). Grubość przędzy w Polsce określa się za pomocą numeracji metrycznej. Podstawą jej jest motek długości 1000 m, składający się z dziesięciu pasemek po 100 m każde. Numer metryczny przędzy oznacza więc liczbę motków po 1000 m każdy przypadających na 1 kg przędzy, np. nr 16 oznacza, że 16 motków, czyli 16 000 m przędzy, posiada masę 1 kg. W numeracji angielskiej numer określa liczbę motków, jaka przypada na jednostkę masy według angielskiego systemu miar i wag, tzn. na 1 funt angielski. Długości motków są odmienne dla każdego rodzaju surowca i wynoszą: dla bawełny-840, dla wełny-560, dla włókien łykowych-300 jardów. Do numeracji jedwabiu naturalnego oraz wszelkich włókien sztucznych ciągłych i ciętych stosowana jest numeracja turyńska,.albo inaczej titr. W tym przypadku jednostką długości jest 9000 m, a jednostką masy -lg. Numer odpowiada masie pasma o długości 9000 mm wyrażonej w gramach.
